Zachodniopomorskie

Duża wieś leżąca na terenach obecnej gminy Kozielice w powiecie Pyrzyckim. Położona między jeziorami Czarne Duże i Czarne Małe jest oddalona o około 10 km na zachód od miasta Pyrzyce. Pierwsza osada słowiańska jaką był gród plemienia Pyrzyczan pojawiła się tu już na przełomie X i XI wieku. Istnieje legenda o rycerzu imieniem Blankenburg, który zbudował w dawnym Czarnowie zamek. Jego grabieżcze wyprawy, których dokonywał na kupcach zmierzających do Pyrzyc rozwścieczyły okolicznych mieszczan. Rycerza schwytano i uwięziono, a jego zamek zrównano z ziemią.

W średniowieczu ziemie dzisiejszej gminy, do której przynależy Czarnowo sąsiadowały z Brandenburgią co było powodem częstych najazdów i zniszczeń. Występowanie żyznych ziem czyniło okoliczne tereny atrakcyjnymi do uprawiania i osadnictwa. Od 1322 roku miejscowość stała się własnością miasta Pyrzyce nadaną przez książąt Barnima III i Ottona I, wówczas jej nazwa brzmiała Czernow, a od 1407 - Cerno. Całkowicie spaloną w czasie wojny trzydziestoletniej zaczęto odbudowywać już w 1647 roku. 

W 1601 roku w centrum osady na trapezoidalnym placu wzniesiono orientowany kościół na planie prostokąta. Ściany świątyni wybudowano z kamieni polnych na zaprawie wapiennej. Od zewnętrznej strony były pokryte jednowarstwowym ostro zacieranym tynkiem. Dach w części nawowej dwuspadowy, pokryty  ceramiczną dachówką zakładkową. W 1750 roku budowlę w całości odnowiono zmieniając tynki, nie zatracając jednak jej pierwotnego charakteru. Na elewacji po południowej stronie do dziś widnieją daty 1601 i 1750. W 1696 roku dobudowano drewnianą wieżę, a po kolejnych 50 latach obecną do dziś, pięciokondygnacyjną wieżę murowaną o przekroju kwadratowym, która w 1795 roku otrzymała latarnię zwieńczoną barokowym hełmem. W wieży znajduje się jedyne wejście do kościoła, a dawne usytuowane na ścianie południowej zostało zamurowane. 

Plac na którym wzniesiono budowlę jest otoczony wysokim 240 centymetrowym kamiennym murem z ceglanym obdaszkiem. Od południa mur wykonany został w całości z cegły. Plac kościelny pełnił niegdyś rolę cmentarza i do dzisiejszego dnia w jego zachodniej części zachowały się nagrobki. Na jego obrzeżach rosną kilkudziesięcioletnie lipy. W 1946 roku kościół poświęcono pod wezwaniem Ducha Świętego. Na południowo-zachodnim krańcu wsi na wzniesieniu znajdował się niegdyś wiatrak najprawdopodobniej typu kozłowego.