O Krzemlinie po raz pierwszy wspomniano w 1337 roku. Liczył wtedy 64 włóki ziemi, z których 10 było lennem Ludekina Mentina. W 1454 roku elektor brandenburski Fryderyk II Żelazny otrzymał hołd lenny złożony przez rycerza Tyda Plawen. Wraz z jego śmiercią nadano połowę wsi w 1486 roku Klausowi von Kuhneisenowi z Barnówka. W 1498 roku ziemie były w posiadaniu braci Asmusa i Clausa von Bellingów.
Majątek przechodził kolejno z rąk rodziny von Bellingów do von Steinwehrów i w ręce pułkownika Johanna Caspara von der Heydela, który polecił wznieść obecnie istniejący dwór. Po jego śmierci ziemie przejęła jego rodzina, a w 1850 roku właściciel licznych dóbr w okolicy, Wilhelm Karl Friedrich von Sydow.
Od połowy XIX wieku majątek został zmodernizowany i wzniesiono obszerne zabudowania gospodarcze. Do 1945 roku w Krzemlinie znajdowała się siedziba administratora. W 1934 roku miał miejsce pożar wsi. Po roku 1949 na jej terenie powstał PGR, a ok. 1970 roku Stacja Hodowli Roślin. W kolejnych latach Krzemlin przekształcono w „agromiasto” z wielorodzinną zabudową blokową.
Wieża kościoła parafialnego p.w. św. Wojciecha Bp. Męczennika
Wieża kościoła p.w. św. Wojciecha Bp. Męczennika pochodzi prawdopodobnie z 3. ćwiartki XIX wieku, kiedy to wzniesiono kościół neogotycki na miejscu wcześniejszego o metryce średniowiecznej.
Do 1945 roku w wieży znajdował się dzwon. Po 1945 roku świątynia przestała być użytkowana, a przed rokiem 1950 została zrujnowana i rozebrana, zachowała się jedynie wieża.
W roku 1972 teren przejęła parafia rzymskokatolicka w Mielęcinie. W latach 1987-1991 wzniesiono nowy kościół na planie starych murów. W 1991 roku budowla została poświęcona i odbudowano wieżę.
Reprezentuje ona styl neogotycki, jako główny surowiec użyto do budowy cegłę maszynową na cokole z kamienia łupanego. Została wzniesiona na rzucie kwadratu i jest bogato zdobiona gzymsami i ceglanymi fryzami. Składa się z 3 kondygnacji, dwóch górnych na rzucie ośmioboku. Hełm wieży jest niski, ostrosłupowy, pokryty blachą i zakończony metalowym krzyżem.
Dawny zespół dworsko-folwarczny
Zespół dworsko-folwarczny znajduje się między drogą wiejską, a stawem i jeziorem. Składa się z dworu, zabudowań folwarcznych od północy, założenia oraz parku po stronie południowej.
Dwór został wzniesiony pod koniec XVIII wieku lub na początku XIX wieku. Zleceniodawcą był prawdopodobnie pułkownik Johann Caspar von der Heydel. Początkowo posiadał bogaty wystrój malarski salonu. Pod koniec XIX budynek uległ modernizacji. W latach 1949-1970 był użytkowany przez PGR, a następnie został siedzibą Stacji Hodowli Roślin. Remontowano go w 1973 i 1993 roku.
Od 2000 roku obiekt nie jest użytkowany. Przed dworem rozciąga się okazały dziedziniec porośnięty drzewami i dywanem kwiatów. Budynek reprezentuje styl barokowo-klasycystyczny. Został wzniesiony na rzucie prostokąta o zaokrąglonych narożnikach, z cegły na fundamencie z kamienia polnego. Jest to budowla parterowa i podpiwniczona, z poddaszem. W elewacjach widnieje dekoracja sztukatorska. Całość okrywa mansardowy, naczółkowy dach z lukarnami, świetlikami oraz wystawką w formie wolego oka. Dodatkowo kryty jest dachówką.
Zabudowania folwarczne wznoszone były od połowy XIX wieku do ok. 1910 roku. Otaczają prostokątny dziedziniec i składają się, m.in.: z gorzelni, dawnej obory oraz stodoły, cielętnika, kuźni i domu rządcy.
Hotele
Najbliżej
