Zachodniopomorskie

Nowielin to wieś, której pierwsze wzmianki pochodzą z 1240 roku, kiedy to biskup kamieński Konrad III zrzekł się prawa do dziesięciny z 50 łanów ziemi w tej miejscowości na rzecz księcia pomorskiego Barnima I. W 1276 roku Nowielin podzielono przez granicę pomorsko-brandenburską. W 1285 roku wybudowano pod wsią umocnienia w trakcie wojny z księciem pomorskim Bogusławem IV. Na mocy układu granicznego z 1302 roku zostały zniszczone. W roku 1337 według katastru ziemskiego margrabiego Ludwika I Starszego Nowielin liczył 64 włóki ziemi. 20 z nich należało do księstwa szczecińskiego, a 4 stanowiły uposażenie kościoła.

Przez wieki miejscowość zmieniała swoich właścicieli. Należała, m.in.: kilkukrotnie do rodu von Hagen, zakonu joannitów, Eduarda Ferdinanda Wendorfa i jego spadkobierców. W 1780 roku cała wieś została włączona do Pomorza. W połowie XIX wieku liczyła 144 mieszkańców, którzy byli skupieni w 10 gospodarstwach chłopskich i 4 zagrodach kmiecych. Znajdowały się tam także dwie kuźnie oraz szkoła przykościelna.

Kościół filialny p.w. Niepokalanego Serca NMP

Kościół p.w. Niepokalanego Serca NMP został wzniesiony w 2. połowie XIII wieku jako budowla jednonawowa z prezbiterium, zakrystią oraz wieżą. W średniowieczu znajdował się częściowo pod patronatem klasztoru augustianek w Pyrzycach, a częściowo joannitów z Choszczna.

Od lat 30. XVI wieku był filią parafii ewangelickiej w Kozielicach.

W czasach nowożytnych do wyposażenia świątyni należały m.in.: ambona ufundowana przez Hansa von Hagena i Annę von der Zinne, ławy, empora kolatorska z herbami właścicieli, barokowy ołtarz czy dwa epitafia snycerskie członków rodziny von Hagenów. W wieży mieściły się trzy dzwony.
W predelli ołtarzowej znajduje się obraz Ostatniej Wieczerzy, w polu głównym – Ukrzyżowania, a zwieńczeniu – Zmartwychwstania. Na drzwiczkach od zewnątrz widnieje obraz Chrystusa Zbawiciela, a od wewnątrz obraz św. Piotra. W partii cokołowej jednej ze ścianek zachowały się dwa malowane herby Hansa von Hagen i Anny von der Zinnen.