Zachodniopomorskie

To kolejna miejscowość, która wpisuje się w malowniczy krajobraz meandrującej rzeki Iny. Położona na jej prawym brzegu ulicówka, wymieniana była jako Putczerlyn w roku 1220, a następnie jeszcze w 1345 jako Putczernyn. Wprawdzie początki osadnictwa na tych terenach datuje się na połowę XIII wieku, jednak już we wczesnym średniowieczu, nad brzegiem Iny, istniało grodzisko obronne wraz z osadą. Potwierdzają to badania archeologiczne, które prowadzono na owych terenach. Prace wykopaliskowe odkryły, między innymi, bardzo ciekawą monetę cezara Antoniusa Piusa, bitą w latach 138 – 161 naszej ery. Czyżby wpływy Cesarstwa Rzymskiego sięgały na północ aż po Bałtyk? Wydaje się to niemożliwe. Być może dotarł tu ruch kupiecki z basenu morza śródziemnego. Nie wykluczone również, że pewien mieszkaniec Cesarstwa osiadł na terenach dzisiejszego zachodniopomorskiego w poszukiwaniu lepszych warunków bytowych.

Wieś na przestrzeni XIV – XIX wieku, podobnie jak dziś, przynależała do miasta Stargard. W późniejszych latach właściciele miejscowości się zmieniali. W 1752 roku w pobliskim lesie założono kolonię, w której osadzono 32 rodziny. Głównym zajęciem kolonii było tkactwo na potrzeby miasta Stargard.

W dzisiejszym Poczerninie, oprócz niewątpliwie urokliwych krajobrazów, można zobaczyć ciekawie położony, zabytkowy kościół. Wzniesiono go na pagórku w centrum wsi, skąd jest doskonale widoczny. Fundamenty mają ciekawy obrys. Składają się z prostokątnej nawy, którą od wschodu zamknięto pięciobocznym zwieńczeniem prezbiterium. Na fundamentach postawiono mury z nieobrobionego kamienia polnego, a całość pokryto dwuspadowym, ceramicznym dachem. Wyjątkiem jest zwieńczenie prezbiterium, gdzie zastosowano dach pięciospadowy.

Świątynia pochodzi prawdopodobnie z XV wieku i posiada charakterystyczne dla gotyckich budowli, wysoko wymurowane okna. Ich ościeża wykonano z kształtki ceramicznej i zamknięto ostrołukowo. Podobne założenie zastosowano w przypadku dwuuskokowego portalu północnego, jak również trójuskokowego portalu zachodniego oraz, najbardziej okazałego, portalu południowego. Każdy z nich zdobiony jest ceramicznymi wałkami.

Początkowo świątynia pozbawiona była zachodniej wieży. Dobudowano ją prawdopodobnie w późniejszych latach. Wskazuje na to chociażby mieszany styl ceglano – kamienny. Z cegły wykonano naroża kwadratowej wieży, ościeża blend oraz gzymsy, a pozostałe przestrzenie wypełniono kamieniem o podobnej fakturze do tej, którą zastosowano w przypadku murów nawy. Wieża od strony północnej, zachodniej i południowej zdobiona jest wyraźnym układem trzech, zamkniętych ostrołukowo blend. W każdej ze środkowych blend wymurowano okna szczelinowe. Od góry dwa niższe i jedno, wyższe u dołu. Pomiędzy nimi znajduje się rozpołowiony okulus, a całość nabiera gotyckiego charakteru. Drewniany, dwukondygnacyjny hełm nadbudowano w 1850 roku. Dolna, szersza część ma przekrój kwadratowy, górna natomiast, przekrój ośmioboczny i jest zwieńczona  ostrosłupową iglicą.

Wnętrze kościoła skrywa chórową balustradę z 1600 roku, gotyckie tabernakulum ścienne oraz późnogotycki, polichromowany krucyfiks z początków XVI wieku. Ma on formę litery „T” i wymiary  210 x 175 cm, a na końcach jego ramion znajdują się medaliony ewangelistów. Plac kościelny pełnił niegdyś funkcję cmentarza. Otacza go do dziś kamienny mur wsparty przyporami. Znajdują się w nim ceglane bramki, a do jednej z nich prowadzą schody - główne wejście na kościelną parcelę.

Miejscowość położona jest na skraju Puszczy Goleniowskiej, a „kręta” Ina jest rajem dla amatorów wędkowania, spływów kajakowych i fotografów, którzy mogą tu uchwycić chronione okazy fauny i flory. Wystarczy tylko odrobina dobrej pogody by naprawdę wypocząć w tej urokliwej okolicy.