Pstrowice to niewielka wieś, o której pierwsze wzmianki pochodzą z
1311 roku. W roku
1337 margrabia Ludwik I Starszy opisał ją w swoim katastrze ziemskim, należała wtedy do margrabiów brandenburskich. Teren liczył
70 włók ziemi, a
4 z nich należały do plebana. W późniejszych latach elektorzy brandenburscy oddali osadę w lenno rodom rycerskim.
Przez wieki Pstrowice miały wielu właścicieli, m.in.: ród von Grapowów, von Liebenthalów, von Hagenów, von Fincków, von Schatzelów, a od
1787 roku do początku
XIX wieku – podkomorzego Adama Ernsta von Flotowa.
W roku
1834 majątek zakupił na licytacji zarządca dóbr Stobbe, a w roku
1840 lub
1841 został on sprzedany Krügerowi. W latach
1841-1845 ponownie obłożono go sekwestrem. W
1845 roku Pstrowice wykupił Wilhelm Heldt z Meklemburgii, następnie były w posiadaniu jego syna Ottona. Później przechodziły kolejno w ręce Ludwiga Auliga, Ernsta Auliga, by w roku
1948 zostały rozparcelowane.
Kościół filialny p.w. Maksymiliana Marii Kolbego
Kościół p.w. Maksymiliana Marii Kolbego został wzniesiony ok.
1400 roku, pierwotnie jako salowy. Podczas wojny trzydziestoletniej uległ spaleniu i w późniejszych latach odbudowany. Do wyposażenia świątyni na początku
XVIII wieku należał barokowy ołtarz ambonowy z dekoracją snycerską oraz stalle o podobnym wystroju.
Około
1730 roku wewnątrz kościoła pojawiły się herby właścicieli majątku Batowo. W roku
1875 wzniesiono murowaną wieżę, która była wyposażona w
3 dzwony. Zmieniono wtedy także formę okien korpusu i otynkowano elewację. Prezbiterium, zakrystia oraz kruchta północna zostały dobudowane ok.
1902 roku. W późniejszym czasie pojawiły się w kościele nowe ławki.
W latach
1953-1954 budowla uległa zniszczeniu. Odbudowano ją dopiero w okresie
1978-1983. W
1983 roku poświęcono ją jako filię parafii rzymskokatolickiej w Mielęcinie. Pod względem architektonicznym jest to kościół późnogotycki z neorenesansową wieżą. Prezbiterium, kruchta i zakrystia są ceglane, otynkowane, na cokole z kamienia łupanego.
Zespół pałacowo-folwarczny
Dawny zespół pałacowo-folwarczny znajduje się w południowo-wschodniej części Pstrowic nad brzegiem jeziora. Dawniej mieścił się tam klasycystyczny dwór, park i zabudowania folwarczne wokół dziedzińców. Obecnie zespół składa się z pałacu, który jest połączony z budynkiem pełniącym dawniej funkcję spichlerza i mleczarni, kuźni przy głównym dziedzińcu oraz ruin dwóch budynków gospodarczych.
Pałac znajduje się na miejscu dawnego, późnoklasycystycznego dworu z połowy XIX wieku, który wzniesiono dla Wilhelma Heldta lub jego syna Ottona. Dwór był parterową, murowaną z cegły, nakrytą wysokim dachem ceramicznym budowlą. W 4. ćwiartce XIX wieku został rozbudowany o parterową część boczną, która przylegała do budynku dawnej mleczarni-spichlerza. W 1899 roku rozebrano go, z wyjątkiem części, która przylegała do mleczarni-spichlerza. W latach 1900-1903 wybudowano obecnie istniejący pałac. Po jego rozbudowie, w szczycie frontowego ryzalitu widniała inskrypcja „BETE UND ARBEITE”. Po II wojnie światowej pałac zaadaptowano na mieszkania dla pracowników rolnych, a następnie przejął go Urząd Miasta i Gminy w Pyrzycach. W latach 70. XX wieku został zdewastowany, w 1991 roku sprywatyzowany i wyremontowany.
Pałac jest budowlą neobarokową ze starszą częścią neorenesansową. Wzniesiony został głównie z cegły na cokole kamienia łupanego, na rzucie wydłużonego prostokąta. Część środkowa składa się z dwóch kondygnacji, części boczne są parterowe.
Budynek dawnej mleczarni i spichlerza wzniesiono w 3. ćwiartce XIX wieku. Niegdyś posiadał on parterowe skrzydło o niskim dachu, które początkowo służyło jako mleczarnia. Piętro zaś pełniło funkcję spichlerza. Od 1925 roku na parterze znajdował się zbiornik i kocioł na wodę, który miał służyć do celów gospodarczych. Podczas II wojny światowej adaptowano piętro na pomieszczenia mieszkalne dla pracowników przymusowych.
Hotele
Kościół p.w. Maksymiliana Marii Kolbego został wzniesiony ok. 1400 roku, pierwotnie jako salowy. Podczas wojny trzydziestoletniej uległ spaleniu i w późniejszych latach odbudowany. Do wyposażenia świątyni na początku XVIII wieku należał barokowy ołtarz ambonowy z dekoracją snycerską oraz stalle o podobnym wystroju. 
Najbliżej
