Pstrowice to niewielka wieś, o której pierwsze wzmianki pochodzą z
1311 roku. W roku
1337 margrabia Ludwik I Starszy opisał ją w swoim katastrze ziemskim, należała wtedy do margrabiów brandenburskich. Teren liczył
70 włók ziemi, a
4 z nich należały do plebana. W późniejszych latach elektorzy brandenburscy oddali osadę w lenno rodom rycerskim.
Przez wieki Pstrowice miały wielu właścicieli, m.in.: ród von Grapowów, von Liebenthalów, von Hagenów, von Fincków, von Schatzelów, a od
1787 roku do początku
XIX wieku – podkomorzego Adama Ernsta von Flotowa.
W roku
1834 majątek zakupił na licytacji zarządca dóbr Stobbe, a w roku
1840 lub
1841 został on sprzedany Krügerowi. W latach
1841-1845 ponownie obłożono go sekwestrem. W
1845 roku Pstrowice wykupił Wilhelm Heldt z Meklemburgii, następnie były w posiadaniu jego syna Ottona. Później przechodziły kolejno w ręce Ludwiga Auliga, Ernsta Auliga, by w roku
1948 zostały rozparcelowane.
Kościół filialny p.w. Maksymiliana Marii Kolbego
Kościół p.w. Maksymiliana Marii Kolbego został wzniesiony ok.
1400 roku, pierwotnie jako salowy. Podczas wojny trzydziestoletniej uległ spaleniu i w późniejszych latach odbudowany. Do wyposażenia świątyni na początku
XVIII wieku należał barokowy ołtarz ambonowy z dekoracją snycerską oraz stalle o podobnym wystroju.
Około
1730 roku wewnątrz kościoła pojawiły się herby właścicieli majątku Batowo. W roku
1875 wzniesiono murowaną wieżę, która była wyposażona w
3 dzwony. Zmieniono wtedy także formę okien korpusu i otynkowano elewację. Prezbiterium, zakrystia oraz kruchta północna zostały dobudowane ok.
1902 roku. W późniejszym czasie pojawiły się w kościele nowe ławki.
W latach
1953-1954 budowla uległa zniszczeniu. Odbudowano ją dopiero w okresie
1978-1983. W
1983 roku poświęcono ją jako filię parafii rzymskokatolickiej w Mielęcinie. Pod względem architektonicznym jest to kościół późnogotycki z neorenesansową wieżą. Prezbiterium, kruchta i zakrystia są ceglane, otynkowane, na cokole z kamienia łupanego.
Zespół pałacowo-folwarczny
Dawny zespół pałacowo-folwarczny znajduje się w południowo-wschodniej części Pstrowic nad brzegiem jeziora. Dawniej mieścił się tam klasycystyczny dwór, park i zabudowania folwarczne wokół dziedzińców. Obecnie zespół składa się z pałacu, który jest połączony z budynkiem pełniącym dawniej funkcję spichlerza i mleczarni, kuźni przy głównym dziedzińcu oraz ruin dwóch budynków gospodarczych.
Pałac znajduje się na miejscu dawnego, późnoklasycystycznego dworu z połowy XIX wieku, który wzniesiono dla Wilhelma Heldta lub jego syna Ottona. Dwór był parterową, murowaną z cegły, nakrytą wysokim dachem ceramicznym budowlą. W 4. ćwiartce XIX wieku został rozbudowany o parterową część boczną, która przylegała do budynku dawnej mleczarni-spichlerza. W 1899 roku rozebrano go, z wyjątkiem części, która przylegała do mleczarni-spichlerza. W latach 1900-1903 wybudowano obecnie istniejący pałac. Po jego rozbudowie, w szczycie frontowego ryzalitu widniała inskrypcja „BETE UND ARBEITE”. Po II wojnie światowej pałac zaadaptowano na mieszkania dla pracowników rolnych, a następnie przejął go Urząd Miasta i Gminy w Pyrzycach. W latach 70. XX wieku został zdewastowany, w 1991 roku sprywatyzowany i wyremontowany.

Pałac jest budowlą neobarokową ze starszą częścią neorenesansową. Wzniesiony został głównie z cegły na cokole kamienia łupanego, na rzucie wydłużonego prostokąta. Część środkowa składa się z dwóch kondygnacji, części boczne są parterowe.
Budynek dawnej mleczarni i spichlerza wzniesiono w 3. ćwiartce XIX wieku. Niegdyś posiadał on parterowe skrzydło o niskim dachu, które początkowo służyło jako mleczarnia. Piętro zaś pełniło funkcję spichlerza. Od 1925 roku na parterze znajdował się zbiornik i kocioł na wodę, który miał służyć do celów gospodarczych. Podczas II wojny światowej adaptowano piętro na pomieszczenia mieszkalne dla pracowników przymusowych.