Zachodniopomorskie

Staromiejska świątynia, której wieża wznosi się nad okolicą to jeden z najważniejszych zabytków w Pyrzycach. Zamknięty wśród miejskich murów obronnych, jest żywym dowodem historii miasta.

Około roku 1250, w tym miejscu stał inny kościół – jego fragmenty zostały niejako „wchłonięte” przez obecną świątynię i znaleźć je można w ścianie zachodniej wieży. To właśnie w roku 1250 książę Barnim I przekazał patronat nad kościołem w Pyrzycach klasztorowi w Wulfinghausen koło Hameln. W 1256 patronat został przekazany klasztorowi augustianek. W połowie XIII wieku wybudowano korpus nawowy z ciosów granitowych, prawdopodobnie na rzucie krzyża greckiego. Pod koniec wieku XIII dobudowano granitową wieżę od zachodu, o hali otwartej arkadami z dwóch stron, od północy i południa.

Kościół otrzymał bazylikalny kształt w XIV wieku za sprawą budowniczych z Magdeburga – dobudowano od wchodu ceglane prezbiterium oraz ufundowano ołtarze. Po neogotyckiej przebudowie zachowały się nieliczne elementy starszego wyposażenia, m.in. świeczniki z 1652 roku, w obejściu barokowe portrety, w zakrystii pozostałości barokowych nastaw ołtarzowych takich jak predella ze sceną Ostatniej Wieczerzy oraz obrazy malowane na desce z połowy XVII wieku. W oknach znajdują się witraże o konkretnej tematyce: „Tajemnice różańcowe” oraz „Polacy w świecie”. Innym, ciekawym obiektem jest polichromowany krzyż oraz figury przedstawiające m.in. św. Ottona.

W okresie II wojny światowej kościół wykorzystywany był jako magazyn zabytków ruchomych z różnych miejscowości Pomorza. W 1945 roku został zniszczony na skutek działań wojennych. Dopiero w 1958 roku rozpoczęła się odbudowa świątyni.