Wieś średniowieczna założona w XIII wieku, początkowo była własnością zakonu templariuszy. Później funkcjonowała jako posiadłość rodu rycerskiego von Kunow, stąd dawna, niemiecka nazwa wsi – Kunow. W 1765 roku wieś została zakupiona przez rodzinę von Luderitz.

Miejscowość założono, typowo na owe czasy, w planie owalnicy. W XVIII wieku założenie wsi zaczęło się zmieniać za sprawą zespołu folwarczno-dworskiego. Powstał on w południowej części osady, wydłużając pierwotny plan zabudowań. Do dzisiejszego dnia zachował się jedynie park podworski ze wzgórzem widokowym, aleją kasztanową, stawem i bogatym drzewostanem. Obecnie miejscowość położona jest na uboczu głównych traktów komunikacyjnych, około 6 km na północny wschód od siedziby gminy Banie.

Na przełomie XIV i XV wieku, w centrum dawnej owalnicy, posadowiono kościół. Początkowo była to orientowana, salowa budowla z kamienia polnego, pozbawiona chóru i wieży. Pierwotne założenie zostało nieco zmienione podczas XVIII i XIX wiecznej przebudowy. W drugiej połowie XIX wieku nad nawą, po zachodniej stronie, wzniesiono drewnianą wieżę o dwóch kondygnacjach. Obecnie druga kondygnacja wieży potrzebuje renowacji, która ma zapobiec jej rychłemu zawaleniu. Zwieńczenie wieży stanowi dach kopertowy, który zakończono kulą z krzyżem i chorągiewką.

W zachodniej elewacji znajduje się również dwuuskokowy portal z głównym wejściem do świątyni. Ościeże portalu zakończono półokrągło, a całość wykonano z cegły – najprawdopodobniej takie założenie pochodzi z okresu późniejszej przebudowy kościoła. Do północnej elewacji dobudowano zakrystię z kamienia polnego, którą przykryto dachem dwuspadowym z blachy cynkowej, prostopadłym do murów świątyni. Zakrystię doświetlają dwa okna, jedno mniejsze pod szczytem, drugie większe od wschodu. Oba o dwuuskokowym, ceglanym ościeżu z ostrołukowym zamknięciem. Okna na głównych elewacjach zawdzięczają swoją obecną formę XVIII i XIX wiecznej przebudowie. Ościeże wykonano z cegły jako trójuskokowe z ostrołukowym zwieńczeniem i spadzistymi parapetami.

Z okresu przebudowy pochodzi również apsyda z kolebkowym sklepieniem, którą dobudowano do wschodniej ściany. Absydę wykonano w całości z cegły na planie pięcioboku i przykryto dachem z blachy cynkowej. Doświetlona jest trzema ostrołukowo zamkniętymi oknami, po jednym na czołowych elewacjach. Południowy i północny mur świątyni okala szeroka, ceglana opaska z bogato zdobionym gzymsem, z której wyłaniają się smukłe, narożne sterczyny.

Plac przykościelny do dziś spełnia rolę miejscowego cmentarza. Nagrobki, ponad którymi wznoszą się drzewa, są miejscem modlitw i wspomnień o mieszkańcach, zarówno tych dawnych jak i obecnych. Znajduje się tu również, wydzielona kamienno-ceglanym murem, kwatera rodowa z płytami nagrobnymi dawnych właścicieli majątku. Tereny cmentarza porastają między innymi krzewy czarnego bzu, różne odmiany tawuły, pnące się bluszcze, które kwitną i owocują na pniach jesionu oraz wiele okazałych okrytonasiennych. Całość otacza mur kamienny z główną bramą wjazdową i nieco oddaloną furtą.