Wieś należąca do gminy Banie, położona między dwoma jeziorami: Długie (od pn.) oraz Grodziskie (od płd.), do 1945 niemiecka wieś Wildenbruch.

Miejscowość, wraz z całą ziemią bańską, została przekazana przez książąt pomorskich w roku 1234 pod władanie templariuszy. Główną siedzibą zakonu była położona nieopodal miejscowość Rurka. Po rozwiązaniu zakonu w roku 1312, jego dobra wraz z zamkiem w Rurce przejął zakon joannitów. W efekcie konfliktu, między przybyłym zakonem a okoliczną ludnością, zamek w Rurce został zniszczony. Jako nową siedzibę komandorii zakon wybrał pobliską Swobnicę, gdzie w 1377 roku, na południe od wsi, nad Jeziorem Grodziskim, wzniósł potężny zamek.

Ceglaną warownię wybudowano w formie kwadratu o boku około 50 metrów na półwyspie jeziora Grodziskiego. Dookoła biegły 15 metrowe mury zwieńczone krenelażem z wyróżniającą się ponad 30 metrową narożną wieżą. Po tym jak zakon joannitów opuścił okoliczne ziemie, zamek zmieniał swoich właścicieli. W roku 1680 w jego posiadanie weszła księżna Dorota Szlezwicko-Holsztyńska. Wówczas obronna warownia nabrała barokowego stylu stając się jednocześnie modną rezydencją. Wnętrza budynków mieszkalnych otrzymały stiukowe sufity, zdobione posadzki, klatki schodowe i malowidła ścienne.

Po II wojnie światowej ograbiony zamek został zaadaptowany na siedzibę lokalnego PGR-u. W roku 1989 wrócił do rąk prywatnych, jednak firma, która go nabyła nie podjęła się renowacji. Ponownie sprzedany w roku 1992 prywatnemu inwestorowi z Belgii, odbudowany miał służyć jako hotel. Dziś jeden z najcenniejszych obiektów zabytkowych Pomorza zachodniego jest we władaniu sił natury, a prywatny właściciel nie podjął żadnych prac. Fragmentaryczne mury obronne, szybko niszczejące zabudowania z widocznymi jeszcze barokowymi zdobieniami i wciąż potężna wieża to wszystko, co pozostało z dawnej świetności zamku. Wokół ruin na powierzchni około 2.5 ha roztacza się park krajobrazowy z XIX wieku, ze starodrzewem.

Warto również zwrócić uwagę na znajdujący się w Swobnicy kościół. Został on zbudowany w drugiej połowie XIII wieku z ciosów granitowych. Przebudowany pod koniec XIX wieku, powiększony o neogotycką absydę i wieżę został strawiony przez ogień na początku XX wieku. Po odbudowie z pierwotnych form architektonicznych zachowały się trzy zamurowane portale.